Ποτέ δεν θυμάμαι να επιθυμήσαμε να φύγει μία χρονιά τόσο πολύ, όσο το 2021. Το διώχναμε, σπρώχναμε τις ώρες να φύγουν, σφίγγαμε τις γροθιές μας και μέσα από τα δόντια μας ξέφευγαν επιφωνήματα και ιαχές, κάτι ανάμεσα σε βρισιές και παράπονο.

Κρεμάσαμε τις ελπίδες μας στο 2022! Χωρίς κανείς να υποσχεθεί τίποτα. Ούτε γνωρίζουμε τι μας επιφυλάσσει και τούτη η χρονιά, έχουμε, όμως, τόση ανάγκη να στηριχθούμε στο αύριο, να αποτινάξουμε το χθες από πάνω μας, να γυρίσουμε σελίδα στη ζωή μας. Θέλουμε να ζήσουμε τις χαρές, που στερηθήκαμε. Νοσταλγούμε τα πανηγύρια, τους χορούς, τις συγκεντρώσεις, τις εκδρομές.

Γαντζωθήκαμε, λοιπόν, από την καινούρια χρονιά, ζητάμε επιτακτικά να επιστραφούν οι στιγμές ξεγνοιασιάς, επιθυμούμε τόσο πολύ να βγάλουμε τη μάσκα-φίμωτρο από το πρόσωπό μας και να αγκαλιαστούμε, να σφίξουμε τα χέρια, να κοιταχτούμε στα μάτια.

«Από τότε που φόρεσα τη μάσκα στο πρόσωπό μου, απέκτησα δύο ρυτίδες εκεί στο μέτωπό μου», μου έλεγε ένας φίλος προχθές. «Είναι ρυτίδες, που έγιναν από την πίεση να δεχτώ τη μάσκα ως προστασία «, συνέχισε για να δικαιολογήσει την αιτία του «κακού».

Το 2022 το καλοπιάσαμε! Γεμίσαμε ελπίδες, που προσμένουμε να βγουν αληθινές.

Κείμενο : Ιορδάνης Ξανθόπουλος (Φιλόλογος – Δημοσιογράφος)

Διαβάστε επίσης: