Το 2021 φτάνει στο τέλος του! Μας βρίσκει τους περισσότερους απογοητευμένους, χωρίς διάθεση να κάνουμε εκείνο, τον απολογισμό, «τι είχαμε, τι χάσαμε» και χωρίς την προοπτική να ονειρευτούμε και πάλι.

Όλοι λίγο-πολύ μέσα στο χρόνο που φεύγει χάσαμε ανθρώπους από τον «άγνωστο ιό», συγγενείς, φίλους, γνωστούς, γείτονες. Όλοι στερηθήκαμε πράγματα, γεμίσαμε καχυποψία για το διπλανό μας, αποφύγαμε συγκεντρώσεις και οι παρέες μας πια μίκρυναν. Συρρικνώθηκαν οι επιθυμίες μας στα απολύτως απαραίτητα και αναγκαία και τα σχέδιά μας ξεκινούν με τον υποθετικό λόγο : «εάν νικήσουμε τον κορονοϊό, τότε …»

Μέσα στο 2021 στήσαμε πόλεμο με τον «άγνωστο εχθρό». Εμείς με λιγοστά όπλα, εμβολιασμούς, μάσκες, αποστάσεις, καθαριότητα και ο εχθρός ύπουλος, γρήγορος σαν αστραπή να πολλαπλασιάζεται με ταχύτητα, να μεταλλάσσεται και να ρουφά τις ζωές μας αχόρταγα.

Περιμένουμε το θαύμα εκείνο, που θα νικήσει τον ιό, ελπίζουμε στο φάρμακο, που θα μας γλιτώσει από τα δεσμά του, προσδοκούμε τη λήξη του πολέμου για να αποκτήσουμε και πάλι την ελευθερία μας και τότε πάλι θα ονειρευτούμε, θα σχεδιάσουμε, θα μαζευτούμε και με τις παρέες μας θα γιορτάσουμε.

Κείμενο : Ιορδάνης Ξανθόπουλος (Φιλόλογος – Δημοσιογράφος)

Διαβάστε επίσης: