Τρέφω συναισθήματα για τους ανθρώπους της Τρίτης Ηλικίας και μάλιστα για το θηλυκό φύλο. Όλες οι γιαγιάδες του κόσμου με συγκινούν και εγείρουν αναμνήσεις από τη δική μου γιαγιά.


Έτσι, η κυρία Σοφία της γειτονιάς μου ήταν για χρόνια το αντίδοτο στην έλλειψη της παρουσίας μιας γιαγιάς στη δική μου ζωή. Την κυρία Σοφία τη θυμάμαι από τότε που έχω μνήμη και τη θυμάμαι πάντα «γιαγιά». Τρυφερή, ευαίσθητη, ευγενική, με μία σοφή κουβέντα πάντα στα χείλη, κάποιες άλλες φορές περίεργη, με μικρή δόση αδιακρισίας, με ένα «ενδιαφέρον», έτσι το βάπτιζε η ίδια, να τα μαθαίνει όλα και να έχει άποψη για όλα.

Τα πρώτα χρόνια τη θυμάμαι μέσα στην αυλή της, πίσω από τα λουλούδια της, στο δρόμο μπροστά από το σπίτι της, να ρωτά για τεκταινόμενα της γειτονιάς, να μας μαζεύει γύρω της για να μας πει μια ιστορία που στο τέλος της είχε συμβουλές, να μαλώνει με το γείτονά της, που μας έκρυβε την μπάλα κάθε φορά που μία αδέξια κλοτσιά την έριχνε μέσα στην αυλή του.

Τα χρόνια πέρασαν, εμείς μεγαλώσαμε και η κυρία Σοφία κλείστηκε στο μπαλκόνι της. Δεν κατέβαινε στην αυλή ούτε στο δρόμο. Κι από το μπαλκόνι της όμως ρωτούσε, ενδιαφερόταν, μάθαινε τα νέα της γειτονιάς κι εμείς, όλα τα παιδιά, που μεγαλώσαμε, τη χαιρετούσαμε χωρίς να απαντάμε στις επίμονες ερωτήσεις της, γιατί άλλα ήταν πια τα ενδιαφέροντά μας.

Η εικόνα της, όμως, εκεί, στο μπαλκόνι, κρεμασμένη στα κάγκελα να εκλιπαρεί για διάλογο και να μας βάζει μέσα στα ενδιαφέροντά της, ήταν για όλους μας βέβαιη και αδιαπραγμάτευτη.

Πριν από κάποιες βδομάδες, όμως, το μπαλκόνι της κυρίας Σοφίας άδειασε. Το κάτασπρο κεφάλι που ρυθμικά πηγαινοερχόταν από τη μία άκρη του μπαλκονιού μέχρι την άλλη δεν υπήρχε πια εκεί.

Ρώτησα να μάθω τι απέγινε. «Δεν μπορούσε πια να αυτοεξυπηρετηθεί και την έβαλαν σε γηροκομείο», ήταν οι λέξεις που με αιφνιδίασαν. Δεν έχω τίποτα να καταλογίσω στο γηροκομείο και τον εγκλεισμό της εκεί. Ευτυχώς, υπάρχει κι αυτή η λύση για τα μοναχικά (κι όχι μόνο) άτομα. Για την εικόνα της, που χάθηκε από το οπτικό μου πεδίο, θλίβομαι, για την έλλειψη της δανεικής γιαγιάς στη ζωή μου θέλω να γράψω, για το αδειανό μπαλκόνι που θα βλέπω εφεξής και που θα πρέπει να το συνηθίσω.

ΥΓ: Στις 28 Μαρτίου 2020 ήταν η Παγκόσμια Γιορτή της γιαγιάς. Τυχεροί όσοι ακόμη έχουν εν ζωή τη γιαγιά τους. Είναι κάτι που με στενοχωρεί, η απώλεια της Σμαρώς με πονάει ακόμη.

Κείμενο: Ιορδάνης Ξανθόπουλος (Δημοσιογράφος-Φιλόλογος)

Διαβάστε επίσης: