Φέτος στη γιορτή του φίλου μας, του Βαγγέλη, συναντηθήκαμε και πάλι όλη η παρέα. Ως συνήθως, όλοι πήγαμε με τα γνωστά δώρα των εορτών. Άλλος πήρε γλυκά, άλλος ποτά και φαγητά, άλλος λουλούδια και άνθη.

Μόνο ο φίλος Κώστας ήρθε προς έκπληξη όλων – με ένα σακουλάκι στο χέρι. Τον κοιτάξαμε απορημένοι μέχρι που με μια επιδεικτική κίνηση έβγαλε τη γαλανόλευκη σημαία από μέσα και είπε: «Εγώ, φέτος, είπα να πρωτοτυπήσω».

Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας με νόημα και ο Βασίλης – πιο τολμηρός- ψέλλισε: «Θέλεις τώρα καβγάδες;» Όλοι γνωρίζαμε τις θέσεις του εορτάζοντος Βαγγέλη και τον πολιτικό χώρο στον οποίο ανήκε. Επαναστάτης, εκκεντρικός, ασυμβίβαστος από μικρός.

Περιμέναμε την έκρηξή του, ένα λογύδριο από αυτά, που κατά καιρούς ακούγαμε για κοινωνική δικαιοσύνη, για ισότητα, αλληλεγγύη, δικαιώματα, αγώνες. Αυτός, όμως, μας κοίταζε όλους και μας αποστόμωσε: «Μπορεί να μην την κρεμάσω στο μπαλκόνι μου, όμως, είναι το σύμβολο της πατρίδας μας και το τιμώ».

Αργότερα, με αφορμή όλο αυτό το γεγονός, έκανα κάποιες σκέψεις και προβληματίστηκα. Μια μερίδα κόσμου θωρεί ότι το σύμβολο της πατρίδας μας, η σημαία, ανήκει σε αυτούς, επειδή λένε ότι είναι πατριώτες και δεν παύουν να την υψώνουν σε κάθε περίσταση. Μια άλλη μερίδα είναι αυτοί, που τιμούν και αγαπούν τη σημαία, ως σύμβολο, ωστόσο, είναι πιο χαλαροί. Υπάρχει και μία άλλη μερίδα, που γενικώς αδιαφορούν, που δεν δίνουν αξία στα σύμβολα, στις επετείους και στις παρελάσεις, επειδή θεωρούν ότι όλα αυτά είναι «τύποι» κι όχι ουσία.

Όπως κι αν το κρίνει κάποιος, η γαλανόλευκη σημαία, όταν κυματίζει, ξεσηκώνει αισθήματα, φέρνει ρίγη συγκίνησης, δίνει ελπίδα. Και «ΝΑΙ», και φέτος στην 25η Μαρτίου βγάζουμε την ελληνική σημαία στα μπαλκόνια μας!

Άποψη : Ιορδάνης Ξανθόπουλος (Φιλόλογος-Δημοσιογράφος)

Διαβάστε επίσης: