Αυτή η αβεβαιότητα , το ευμετάβλητο των αποφάσεων της κυβέρνησης, το ξέρω-δεν ξέρω τι μας ξημερώνει, με το φόβο ότι τα χειρότερα είναι πίσω, κούρασαν τους Έλληνες. Ένας αγώνας δρόμου να εμποδίσουμε τις κάθε είδους κακοτοπιές, με τις οποίες φλερτάρουμε εδώ και πολύ καιρό, έγινε η ζωή μας και πριν προλάβουμε να κοιτάξουμε ψηλά και να πούμε «ΔΟΞΑ» στον Θεό, άντε πάλι σταυροκοπιόμαστε για κάτι εκλιπαρώντας «ΒΟΗΘΑ ΠΑΝΑΓΙΑ».

Ούτε στα πιο εφιαλτικά όνειρα ο Έλληνας των προηγούμενων ετών μπορούσε να φανταστεί όλα αυτά που τον περίμεναν. Κι αν έλεγες σε κάποιον ότι το Δώρο του Πάσχα και των Χριστουγέννων θα κοπεί, θα σε περνούσε για τρελό. Αν μάλιστα ήταν και συνδικαλιστής αυτός που εξέφραζες τέτοιους φόβους, θα σου πετούσε κάτι τέτοια: «αυτά είναι νομοθετικά κατοχυρωμένα δικαιώματα και δεν αλλάζουν». Μέσα σε περίπου 18 μήνες συντελέστηκαν περικοπές, καταργήσεις, αφαιμάξεις μισθών και επιδομάτων, δολοφονικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, συρρίκνωση της αγοραστικής δύναμης της μεσαίας και κατώτερης τάξης, σφυροκόπημα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Ποτέ και πουθενά δεν έγιναν τόσο σημαντικές και βαρύνουσας σημασίας αλλαγές σε βάρος των εργαζομένων, χωρίς αντιδράσεις. Ποτέ και πουθενά δεν χαρίστηκαν κατακτήσεις ετών στον εργασιακό χώρο έτσι, αθόρυβα. Γιατί όλοι οι Έλληνες κατάλαβαν την κρισιμότητα της κατάστασης και δέχτηκαν χωρίς αντιδράσεις το ΔΝΤ, τα Μνημόνια, την τρόικα και τα επακόλουθά τους.

Όμως, οι αντοχές μας έφτασαν στα όριά τους. Ο δρόμος φαντάζει μακρύς και ατελείωτος και η σταγόνα για να ξεχειλίσει το ποτήρι της υπομονής δεν αργεί. Κι ενώ λέμε όλοι μας «άντε κι αυτό» να το καταπιούμε, μήπως και σωθούμε, κάτι άλλο εμφανίζεται μπροστά μας χειρότερο και δυσκολότερο. Λερναία Ύδρα κατάντησε το ελληνικό χρέος έτοιμο να μας πνίξει, γιατί τα κεφάλαια που ξεπετάγονται μόλις κόψουμε το ένα πολλαπλασιάζονται και μεγεθύνονται.

Ο Ηρακλής, που θα βρει το μαγικό τρόπο να σταματήσει το κακό, φαίνεται πως εγκλωβίστηκε στις γραμμές του μύθου κι αν ο πρωθυπουργός Κυριάκος ονειρεύεται να είναι αυτός ο σωτήρας μας, φοβούμαι πως το όνειρό του θα βγει απατηλό. Στην ουσία τι κάνουμε λοιπόν; Μακραίνουμε το δρόμο που οδηγεί στην καταστροφή, ελπίζοντας στο θαύμα.

Άποψη: Ιορδάνης Ξανθόπουλος (Φιλόλογος – Δημοσιογράφος)

Διαβάστε επίσης: