Αφορμή για να ξεκινήσει η κουβέντα ήταν οι πρόσφατες μετακινήσεις βουλευτών, κατά την ψήφιση εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Το ερώτημα τέθηκε λίγο χιουμοριστικά από έναν εκ των πέντε(5) φίλων της παρέας.
«Ποιο ζώο είναι αυτό, που κάνει το μεγαλύτερο άλμα;». Άλλοι είπαν ο λαγός κατεξοχήν, άλλοι το καγκουρό, αναφέρθηκε και η καμήλα και μερικά έντομα και για να μην μακρηγορήσω όλες οι αναφορές συνοδεύονταν από πικρόχολα σχόλια, όπως ότι το καγκουρό κουβαλάει στο μάρσιππο και τον «ψηφοφόρο» του ή πως η καμήλα φορτώνεται στην καμπούρα της το «λίπος» της εξουσίας.
Όταν, όμως, οι αναφορές μας είχαν και ονοματεπώνυμα, τότε η αντίθεση των απόψεων οδηγούσε σε σύρραξη. Επειδή, όμως, η φιλιά μας μετράει χρόνους και ποτέ δεν σκοντάψαμε στις πολιτικές μας επιλογές, συμφωνήσαμε σε τούτο: ότι αυτές, οι μετακινήσεις βουλευτών από κόμμα σε κόμμα, υποτιμούν τη νοημοσύνη των ψηφοφόρων, ότι η διαφωνία πρέπει να οδηγεί στην ανεξαρτητοποίηση του βουλευτή κι όχι στην μετακίνησή του και ότι η νομοθεσία της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στη Βουλή χωλαίνει σε αυτόν τον τομέα.
Εγώ, χτύπησα το καμπανάκι του διπολισμού που καλλιεργείται συστηματικά από ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ και ότι η συρρίκνωση έως και διάλυση των μικρών κομμάτων είναι χτύπημα για τη δημοκρατία μας.
Τα κόμματα μεταλλάσσονται στην προσπάθειά τους να αγκαλιάσουν πλατύτερο κομμάτι ψηφοφόρων αλλά τη δύναμη της ψήφου μας ίσως δεν τη γνωρίζουμε όλοι τόσο καλά.
Η ψήφος κρύβει μια δυναμική, που πρέπει να στηρίζεται στη γνώση κι όχι στο φανατισμό. Η γνώση απαλλάσσει τον ψηφοφόρο από το φανατισμό και δίνει το δικαίωμα στον αντίπαλο να έχει άλλη άποψη.
Άποψη : Ιορδάνης Ξανθόπουλος (Φιλόλογος – Δημοσιογράφος)
