Μια μπόρα ήταν αρκετή για να καταδείξει τις μεγάλες ασχήμιες της πόλης των Σερρών. Το ότι ζούμε σε μία μάλλον βρόμικη πόλη, το έχουμε αποδεχθεί και φαίνεται ότι δεν μας πειράζει και πολύ, αφού δεν αντιδρούμε και τόσο. Το ότι η πόλη μας είναι σε αδρές γραμμές απεριποίητη και παρατημένη, το βλέπουμε σε αρκετούς δρόμους, σε κάμποσα σοκάκια και σε κάποιες ακόμη γειτονιές και συνοικίες.

Άλλη μία χρονιά, που η μοναδική παραλία του Νομού Σερρών, τα Κερδύλλια, μένουν χωρίς την ποθητή «γαλάζια σημαία». Οι παραλίες της Ασπροβάλτας, της Τούζλας, των Βρασνών, της Κάριανης και του Σταυρού πήραν τη «Γαλάζια Σημαία», κάτι που σε μεγάλο βαθμό αποδεικνύει την καθαρότητα (μεταξύ άλλων) των υδάτων τους.

Όλες οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το εν λόγω κείμενο προέρχονται από ένα κομβικότατο σημείο στις παρυφές της πόλης. Είναι η διασταύρωση της Περιφερειακής Οδού των Σερρών με το Διεθνές Πανεπιστήμιο της Ελλάδος (σσ πρώην ΤΕΙ Κεντρικής Μακεδονίας) και είναι μια εικόνα που «θλίβει», «ενοχλεί» και «εξοργίζει».

Η πρόσφατη συγχώνευση των δύο(2) Συνεταιριστικών Τραπεζών Σερρών και Πιερίας, δημιούργησε μία νέα Τράπεζα, τη Συνεταιριστική Τράπεζα Κεντρικής Μακεδονίας, με έδρα τις Σέρρες. Η συγχώνευση αυτή δημιούργησε την ανάγκη της μεταφοράς των Γραφείων της Διοίκησης σε ένα νέο κτήριο, όπου η ανάπτυξη των Διοικητικών Υπηρεσιών θα γίνεται κεντροποιημένα στα πρότυπα των συστημικών τραπεζών.

Όταν ήμουν μικρός, παραξενευόμουν πολύ κάθε φορά που άκουγα την αείμνηστη γιαγιά μου να αναστενάζει επαναλαμβάνοντας τη λέξη «μάνα» μαζί με ένα βαθύ «αχ». Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς μία ηλικιωμένη γυναίκα μπορούσε να αναφέρεται με τόσο πάθος στη μητέρα της, αφού ούτε ζούσε πια ούτε είχε την ανάγκη της.

Πριν από λίγες ημέρες κατευθυνόμουν για μία δουλειά στο Λευκώνα Σερρών με το όχημά μου, ώσπου με έπιασε το κόκκινο στο φωτεινό σηματοδότη στο ύψος του Ζαχάρεως. Περιμένοντας την αλλαγή του φαναριού, η ματιά μου έπεσε πάνω στις δύο(2) μεγάλες, ευανάγνωστες και πάντως καλαίσθητες πινακίδες που ήταν τοποθετημένες στα αριστερά και στα δεξιά της κύριας πύλης εισόδου του Εργοστασίου.

Πολύς θόρυβος έγινε για την εξαίρεση των καλλιτεχνών στο «800άρι», ώσπου τελικώς η κυβερνητική υπόσχεση δόθηκε. Όμως, η διαμαρτυρία των καλλιτεχνών βασίζεται περισσότερο στην επ’αόριστον απαγόρευση συναυλιών, παραστάσεων (θεατρικών ή άλλων), νυχτερινών κέντρων διασκέδασης, κινηματογράφων, χώρων δηλαδή, όπου ο συγχρωτισμός είναι αναπόφευκτος.

Κυβέρνηση, τοπικοί άρχοντες και «ημέτεροι» έπαιξαν άσχημο παιχνίδι στους κατοίκους της ακριτικής Σιντικής.