Το γαύγισμα του σκύλου είναι ένας ήχος δυσάρεστος και ενοχλητικός. Αυτό δεν είναι μια υποκειμενική εκτίμηση. Βάσει της συχνότητας, της έντασης και της χροιάς τους, οι ήχοι είναι ευχάριστοι, δυσάρεστοι ή αδιάφοροι. Το γαύγισμα του σκύλου κατατάσσεται στη δεύτερη κατηγορία. Για αυτό το λόγο, εξάλλου, όταν ένας θυμωμένος άνθρωπος φωνάζει, λέμε ότι «γαυγίζει» ή τα λαϊκά τραγούδια χαμηλού ποιοτικού επιπέδου σε συνδυασμό με τις κακοφωνίες των ερμηνευτών τα ονομάζομε «σκυλάδικα», για να αναφέρουμε μερικά παραδείγματα που καταδεικνύουν το ταυτόσημο του «γαυγίσματος» και της «ενόχλησης».

Σήμερα, η κοινωνία μας περνά πολλές και ριζικές αλλαγές. Οι περισσότερες γίνονται προς τα «κάτω». Οι άνθρωποι γίνονται καταθλιπτικοί, μοναχικοί, βρίσκονται σε ένδεια, η αισθητική και η ποιότητα χάνονται με γρήγορο ρυθμό και απλώνεται μια κρίση που λέγεται πως είναι οικονομική αλλά στη ουσία είναι πολιτισμική. Ίσως μάλιστα η οικονομική κατάσταση ανέδειξε την πολιτισμική φτώχεια και πολιτικοκοινωνική ασυναρτησία της χώρας.
Θα σταθώ όμως σε ένα κοινωνικό φαινόμενο «αθώο» και «άνευ μείζονος σημασίας» που εκδηλώνεται στους καιρούς μας: η αύξηση των σκύλων, αδέσποτων και μη, στις γειτονιές, στην πόλη.
Μολονότι ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου, έχει γίνει το πανταχού παρόν τετράποδο της ενόχλησης. Σκυλιά στις πλατείες, αδέσποτα και μη, σκυλιά στα μπαλκόνια, άνθρωποι να σέρνουν σκυλιά, σκυλιά ξαπλαρωμένα δεξιά κι αριστερά, αγέλες αδέσποτων και επικίνδυνων σκύλων (αλλοίμονο να βρεθεί πεζός μπροστά τους τις βραδινές ώρες). Την ίδια ώρα τα κρατικά μέσα ενημέρωσης προειδοποιούν για την εμφάνιση λύσσας και για τα μέτρα προστασίας που πρέπει να λάβουμε.

Για το ζήτημα των αδέσποτων, τί να πω; Ας αναλάβουν οι αρμόδιοι πριν η κατάσταση γίνει πιο δραματική. Εστιάζω στα σκυλιά στα διαμερίσματα και στα μπαλκόνια και η ενόχληση που προκαλούν στους γείτονες. Όταν λείπει ο οικοδεσπότης, το σκυλί του απλά γαυγίζει, είτε γιατί πεινάει, είτε γιατί νιώθει παραμελημένο ή για κάποιον άλλο λόγο. Ο οικοδεσπότης θεωρεί ότι το σκυλί του, με την τόση αγάπη και φροντίδα που του παρέχει, οφείλει να μένει ήσυχο και όταν είναι μόνο του και να παίζει, ενδεχομένως, με ένα μπαλάκι ή ένα ψεύτικο κόκαλο...
Θέλει να το πιστεύει αυτό, παρόλο που ξέρει ότι τα σκυλιά στα μπαλκόνια και στα διαμερίσματα γαυγίζουν, ιδίως όταν είναι μόνα τους. Θέλει να πιστεύει, ανοήτως, ότι «το δικό του σκυλί» έχει τρόπους και δεν ενοχλεί.
Κι αν τολμήσεις να μιλήσεις στον οικοδεσπότη και να του αναφέρεις το πρόβλημα και την ενόχληση, τότε το πιθανότερο είναι να προσβληθεί ή και να εξαγριωθεί, διότι τόλμησε κάποιος αφιλόζωος να γκρινιάξει για το αγαπημένο του τετράποδο.

Κι έτσι αγαπητοί συμπολίτες καταντήσαμε αντί να ακούμε, όπως παλιότερα, τα κελαηδίσματα των καναρινιών και των καρδερινών από τα μπαλκόνια των σπιτιών, να υπομένουμε – ανέλπιδα – τα γαυγίσματα των σκύλων, στην πόλη με τις σκυλογειτονιές της.

Στράτος Κεχαγιόγλου

Διαβάστε επίσης: