Τον Γιάννη Καμπανταϊδη τον άκουσα για πρώτη φορά σε κάποιο υπαίθριο φεστιβάλ, όπου ήταν καλεσμένος να τραγουδήσει. Με την κιθάρα, τη φωνή του και μία φυσαρμόνικα, κατάφερε να μαγέψει τους παρευρισκομένους.
Δύο χρόνια μετά ,και φτάνοντας στο παρόν, τα δύο μουσικά όργανα έγιναν ολόκληρη ορχήστρα, και οι θαυμαστές του, πολλοί περισσότεροι…
Ο Γιάννης Καμπανταϊδης είναι σερραϊκής καταγωγής. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Προβατά Σερρών. Η μητέρα του κατάγεται από το Λιβάδι Ελασσόνας. Μετά το πέρας των σπουδών του εγκαταστάθηκε μόνιμα στις Σέρρες.
Σε ποια ηλικία ένιωσες το πρώτο μουσικό σκίρτημα; Πότε έπαιξες τις πρώτες σου νότες;
Από το νηπιαγωγείο θυμάμαι τον εαυτό μου να σκέφτεται μουσικά. Οραματιζόμουν πως ήμουν μουσικός. Αργότερα στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού Σχολείου, άρχισα να γρατζουνάω μια κιθάρα που υπήρχε στο σπίτι. Οι γονείς μου είδαν πως έχω κλίση στη μουσική και με έστειλαν σε κάποιον δάσκαλο ώστε να αποκτήσω μουσική παιδεία.
΄Ημουν πολύ ατίθασο παιδί. Ο δάσκαλος με έδιωξε. Το ίδιο και ο δεύτερος και ο …τρίτος!
Έτσι, μέχρι τα 18 μου χρόνια, υπήρξα αυτοδίδακτος. Άκουγα μουσική από CDκαι προσπαθούσα να παίξω αυτό που άκουγα.
Υπήρχε κάποιος στην οικογένειά σου, ο οποίος διέθετε μουσικό τάλαντο;
Η μητέρα μου διαθέτει καταπληκτική φωνή και τραγουδάει υπέροχα! Το ίδιο και οι παππούδες μου
Μετά τα δεκαοχτώ σου, ακολούθησες κάποιες μουσικές σπουδές. Θα ήθελες να μας μιλήσεις γι αυτές;
Είναι μεγάλη μου τιμή να μιλάω γι αυτές, γιατί είχα την τύχη να με αναλάβει ένας τεράστιος μουσικός! Ο Κώστας Ματσίγκος, ο οποίος αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο εξωτερικό. Μου δίδαξε τη μουσική, με μεράκι, αγάπη, ήθος. Με έκανε ολοκληρωμένο μουσικό! Μακάρι κάποια στιγμή, να μπορέσω να του το ανταποδώσω.
Αργότερα μπήκα με εξετάσεις, στο Κρατικό Ωδείο Θες/νίκης. Έκανα κιθάρα, φωνητική, πιάνο, μαθήματα αυτοσχεδιασμού και θεωρία της μουσικής. Παρακολούθησα και μαθήματα μουσικοθεραπείας, για ενάμιση χρόνο, στην Αθήνα. Έψαχνα να κάνω κάτι διαφορετικό.
Σπούδασα επίσης και Βυζαντινή Μουσική, την οποία λατρεύω. Όμως η μουσική που με εκφράζει βαθιά, είναι η Jazz. Κάποια στιγμή είχα σκεφτεί, αν έπρεπε να πάω στο εξωτερικό, για να παρακολουθήσω εκεί ,μαθήματα της αγαπημένης μου μουσικής.
“Το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα, δεν υπάρχει Μουσική Σκηνή στις Σέρρες, είναι αποτέλεσμα υποκουλτούρας, που δυστυχώς είναι εμφανής σε παγκόσμιο επίπεδο“
Μετά το πέρας των σπουδών σου, επιστρέφεις στις Σέρρες. Πώς είδες τότε, τα μουσικά πράγματα στην πόλη;
Δεν υπήρχαν και δεν υπάρχουν ουσιαστικοί χώροι για νέους καλλιτέχνες, πόσο μάλλον, να δεχτούν τους πειραματισμούς τους. Εγώ στάθηκα τυχερός! Ο πρώτος που με άκουσε και με πίστεψε, ήταν ο Λάκης Κοτανίδης, ο οποίος διατηρεί ένα καφέ στο κέντρο της πόλη, ο οποίος με φιλοξένησε για liveμουσικές παραστάσεις. Θεωρώ πως υπήρξε για μένα, σημείο αναφοράς.
Το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα, δεν υπάρχει Μουσική Σκηνή στις Σέρρες, είναι αποτέλεσμα υποκουλτούρας, που δυστυχώς είναι εμφανής σε παγκόσμιο επίπεδο.
Σήμερα εκτός από κάποιες live εμφανίσεις, διδάσκεις μουσική και σε γνωστό ωδείο των Σερρών. Υπάρχει ενδιαφέρον των παιδιών για τη μουσική;
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου Δάσκαλο. Έχω γνωρίσει πολύ μεγάλους δασκάλους στη ζωή μου και αυτό αποτελεί τιμή για μένα. Απλώς γνωρίζω κάτι περισσότερο σε σχέση με τη μουσική και προσπαθώ να το μεταδώσω. Στα παιδιά αρέσει η μουσική, οι γονείς όμως τα φορτώνουν με πολλά πράγματα. Έτσι αυτά δεν έχουν χρόνο για παιχνίδι. Ακόμη και ο χρόνος που περνούν στο ωδείο, τους φαίνεται βραχνάς. Θεωρώ πως το παιχνίδι είναι σημαντικό για το παιδί, πολύ περισσότερο από τις ξένες γλώσσες και τα όποια φροντιστήρια.
Σε χαρακτηρίζουν «Άνθρωπο Ορχήστρα». Και αυτό διότι κάνεις κάτι εντελώς πρωτοποριακό, τουλάχιστον για τα δεδομένα των Σερρών. Παίζεις πολλά όργανα μαζί και διατηρείς τον ήχο τους, με ένα μηχάνημα που ονομάζεται loopstation. Τι ακριβώς είναι αυτό;
Το loopstationείναι ένα μηχάνημα το οποίο έχει τη δυνατότητα να ηχογραφεί και να αναπαράγει ήχους. Κρύβει όμως κάποιους κινδύνους. Πρέπει να είσαι σταθερός στον χρόνο. Η ηχογράφηση να γίνει σωστή και βάσει του μετρονόμου. Έχω στο ρεπερτόριό μου τραγούδια που ήταν ήδη δουλεμένα γι αυτή την τεχνική, αλλά και τραγούδια που διασκεύασα εγώ. Τραγούδια των Χατζιδάκι (ο οποίος με εκφράζει βαθιά) Βαμβακάρη, Τσιτσάνη, αλλά και σύγχρονων μουσικών, όπως του Αγγελάκα του Παυλίδη κ.α.
Τελευταία φτιάχνω και ορχηστρικά και τραγούδια από το διεθνές ρεπερτόριο, όπως του BobDylan, JohnLennonκ.λπ. Είναι ένας τρόπος να ακούς τον εαυτό σου και τα λάθη σου, και έτσι, γίνομαι καλύτερος. Πασχίζω να γίνομαι καλύτερος, μέσα από τα λάθη μου. Και ως μουσικός, αλλά και ως άνθρωπος
“Αν ο μουσικός δεν «φάει» το παραμύθι της δημοσιότητας, δεν έχει σημασία πού βρίσκεται…“
Πώς βλέπεις την πορεία και την εξέλιξη ενός μουσικού, στα στενά όρια μιας επαρχιακής πόλης;
Αν ο μουσικός δεν «φάει» το παραμύθι της δημοσιότητας, δεν έχει σημασία πού βρίσκεται. Σημασία έχει να είσαι ενεργός μουσικός και ενεργός πολίτης. Αν μελετάς, όλα θα πάνε καλά. Δεν είναι δεδομένο πως συμβαίνουν όλα στην Αθήνα. Το μεροκάματο μπορεί να βγει.( Το μεροκάματο είναι ιερό, όμως λίγοι καταλαβαίνουν την ιερότητά του) Μπορεί εκεί να υπάρχουν πολλές επιλογές, αλλά θεωρώ πως αν είναι να έρθει κάτι καλό, θα σε βρει όπου και να βρίσκεσαι, Ό,τι αξίζει , είναι μοιραίο να συμβεί! Η ζωή ξέρει
“Υπάρχουν τρία πράγματα που κάνουν ένα άνθρωπο ολοκληρωμένο. Η εργασία, οι γνώσεις και ο έρωτας“
Υπάρχει κάποιο μότο που σε εκφράζει;
Υπάρχουν τρία πράγματα που κάνουν ένα άνθρωπο ολοκληρωμένο. Η εργασία, οι γνώσεις και ο έρωτας. Οι τρεις κύριες δυνάμεις, που μπορούν να φέρουν εκπληκτικά αποτελέσματα στη ζωή μας. Τελευταία, με δύο φίλους, μελετούσαμε ένα ρητό του Όσκαρ Ουάιλντ : «Αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, θα πας εκεί που κοιτάς» Τελικά, δεν βρήκαμε ακόμη τι ακριβώς εννοεί.
Κουβαλώ μέσα στην ψυχή μου τα βιώματά μου. Έμαθα από την οικογένειά μου πως ο καλλιτέχνης έχει χρέος να αφουγκράζεται την κοινωνία. Έχουμε φτάσει σε ένα τραγικό επίπεδο ζωής στην Ελλάδα. Το μεγαλύτερο ποσοστό ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας και αυτό ήταν αποτέλεσμα όλων των πολιτικών που πέρασαν από τη χώρα, αλλά και οι λογικές που υπέβαλλε στον άνθρωπο, το Σύστημα. Θα δανειστώ κάτι που είπε ο Κοινωνιολόγος και Ψυχίατρος, Κλεάνθης Γρίβας : « Πρέπει να σταματήσουμε κάθε συνομιλία με τους βιαστές της καθημερινότητάς μας. Οποιαδήποτε συνομιλία μας, μαζί τους, τους αθωώνει. Τους δίνει το δικαίωμα της συζήτησης και αυτή η συζήτηση πρέπει να λήξει.
Η Κική Δημουλά λέει πως «το μεγαλύτερο αμάρτημα είναι να είσαι απών». Εγώ λέω πως… Η Ανάσταση είναι στο χέρι μας»!
Συνέντευξη στην Νάσια Δεληγιάννη
kaloukakou.wordpress.com