Την απύθμενη αγάπη του για τον ΠΑΟΚ εκφράζει με έναν ιδιαίτερα ξεχωριστό τρόπο Σερραίος ομογενής της Γερμανίας, ο οποίος ακριβώς κάτω από την πινακίδα κυκλοφορίας του σπορ αυτοκινήτου του, φρόντισε και έβαλε το σύνθημα : «Μια Πόλη – Μια Ομάδα – ΠΑΟΚ 1926»

Κάθε φορά που ανοίγουν τα σχολεία στις 11 Σεπτεμβρίου για τους μαθητές, θυμάμαι εκείνη την πρώτη φορά που πέρασα την πόρτα του 15ου Δημοτικού Σχολείου Σερρών, μαθητής πια της Α’ τάξης. Το ίδιο σφίξιμο νιώθω μέσα μου, ενθυμούμενος εκείνη την πρώτη ημέρα, όταν βρέθηκα μέσα σε ένα πολύχρωμο σχολείο, ανάμεσα σε εκατοντάδες άγνωστα πρόσωπα, κλωσσόπουλο, που έχασε την προστασία της οικογένειας κι έπρεπε να κάνω τα πρώτα βήματα στη ζωή μόνος μου.

Φωτογραφία αρχείου
Η πόλη μας απέχει περίπου 550 χλμ από την Αθήνα. Πολύ μακριά, λοιπόν, για τους θεατρόφιλους – κι όχι μόνο- να παρακολουθήσουν κάποιες παραστάσεις που θα ήθελαν. Ήρθε κι αυτή η οικονομική λιτότητα «από επάνω» κι έκανε τα πράγματα δυσκολότερα. Γιατί σε αυτήν την χώρα όλα τα «κακά» μπορεί να συμβαίνουν στην Αθήνα κι όλα τα «καλά» όμως γίνονται επίσης εκεί.

Φωτογραφία αρχείου
1: Η Τούζλα αποτελεί σερραϊκή «αποικία». Όποιον συναντάς το βράδυ του Σαββάτου στην έξοδό σου σε κάποιο μπαρ της πόλης των Σερρών, «στάνταρ» θα τον πετύχεις την επομένη να λιάζεται πλάι σου σε κάποια πλαζ της Παραλίας Οφρυνίου. Γεγονός είναι ότι ως Σερραίοι έχουμε δείξει, δεκαετίες τώρα, το ενδιαφέρον μας για αυτήν την περιοχή, που μπορεί να ανήκει στο γειτονικό Νομό Καβάλας, ωστόσο, από τις πάμπολλες σερραϊκές πινακίδες (ΕΡΖ-ΕΡΗ-ΕΡΚ-ΕΡΤ-ΕΡΧ) που βλέπεις στους προφυλακτήρες των οχημάτων νιώθεις σαν στο σπίτι σου.

Είναι μεγάλη η ικανοποίηση που παίρνει ο δημοσιογράφος, ο οποίος στο πλαίσιο του ελεγκτικού ενίοτε αντικειμένου του γράφει και φωτογραφίζει καταστάσεις που χωλαίνουν και «ξενίζουν».

Ήμουν στο τρίτο έτος του Πανεπιστημίου, όταν έγινα κάτοχος ενός μικρού τότε Toyota Yaris. Η επιλογή ενός ιαπωνικού αυτοκινήτου ήταν καθαρά δική μου, στα επόμενα χρόνια με δικαίωσε απέναντι σε συγγενείς και φίλους, που είχαν άλλες προτιμήσεις.

Αυτό, που γίνεται πρωινές και απογευματινές ώρες, στα καφέ του πεζόδρομου των Σερρών με τους επαίτες είναι τουλάχιστον ενοχλητικό.
Γέροι, νέοι, παιδιά (κυρίως Ρομά), γυναίκες και άντρες με το χέρι απλωμένο και τη φωνή «κλαίουσα» επιζητούν διακαώς τη συμπόνοια μας μεταφραζόμενη σε ευρώ.

Το καλοκαίρι φέτος «πήγε πίσω» και οι ζέστες ήρθαν αργά. Περαστικός μπροστά από κάδο της γειτονιάς μου με χτύπησε άσχημα η μπόχα που ανέδιδε. Όχι, δεν είχε μέσα σκουπίδια, τα είχαν μαζέψει πρωί-πρωί. Ωστόσο, τα λογής-λογής υγρά παό φαγητά, καρπούζια και λοιπά φρούτα είχαν γεμίσει τον πάτο του κάδου, είχαν αποσυντεθεί και γενικώς η όλη μυρωδιά ήταν ανυπόφορη.