Αυτό, που γίνεται πρωινές και απογευματινές ώρες, στα καφέ του πεζόδρομου των Σερρών με τους επαίτες είναι τουλάχιστον ενοχλητικό.
Γέροι, νέοι, παιδιά (κυρίως Ρομά), γυναίκες και άντρες με το χέρι απλωμένο και τη φωνή «κλαίουσα» επιζητούν διακαώς τη συμπόνοια μας μεταφραζόμενη σε ευρώ.

Το καλοκαίρι φέτος «πήγε πίσω» και οι ζέστες ήρθαν αργά. Περαστικός μπροστά από κάδο της γειτονιάς μου με χτύπησε άσχημα η μπόχα που ανέδιδε. Όχι, δεν είχε μέσα σκουπίδια, τα είχαν μαζέψει πρωί-πρωί. Ωστόσο, τα λογής-λογής υγρά παό φαγητά, καρπούζια και λοιπά φρούτα είχαν γεμίσει τον πάτο του κάδου, είχαν αποσυντεθεί και γενικώς η όλη μυρωδιά ήταν ανυπόφορη.

Τα τμήματα μας είναι ολιγομελή (έως 4 ατόμων) με μαθητές της ίδιας δυναμικότητας ώστε να υπάρχει ουσιαστικότερη βοήθεια του καθηγητή σε κάθε μαθητή.

Καθισμένος για ώρες μπροστά στον Η/Υ μου αδυνατώ να συντάξω την είδηση, που λίγο πριν έλαβα με mail. Εικόνες εφορμούν και καταλαμβάνουν τη σκέψη μου και ασυναίσθητα κλείνω τα μάτια «φυλακίζοντας» κάποιες από αυτές, που έχουν το έντονο χρώμα των διακοπών.