Όταν ήμουν μικρός, παραξενευόμουν πολύ κάθε φορά που άκουγα την αείμνηστη γιαγιά μου να αναστενάζει επαναλαμβάνοντας τη λέξη «μάνα» μαζί με ένα βαθύ «αχ». Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς μία ηλικιωμένη γυναίκα μπορούσε να αναφέρεται με τόσο πάθος στη μητέρα της, αφού ούτε ζούσε πια ούτε είχε την ανάγκη της.

Πριν από λίγες ημέρες κατευθυνόμουν για μία δουλειά στο Λευκώνα Σερρών με το όχημά μου, ώσπου με έπιασε το κόκκινο στο φωτεινό σηματοδότη στο ύψος του Ζαχάρεως. Περιμένοντας την αλλαγή του φαναριού, η ματιά μου έπεσε πάνω στις δύο(2) μεγάλες, ευανάγνωστες και πάντως καλαίσθητες πινακίδες που ήταν τοποθετημένες στα αριστερά και στα δεξιά της κύριας πύλης εισόδου του Εργοστασίου.

Πολύς θόρυβος έγινε για την εξαίρεση των καλλιτεχνών στο «800άρι», ώσπου τελικώς η κυβερνητική υπόσχεση δόθηκε. Όμως, η διαμαρτυρία των καλλιτεχνών βασίζεται περισσότερο στην επ’αόριστον απαγόρευση συναυλιών, παραστάσεων (θεατρικών ή άλλων), νυχτερινών κέντρων διασκέδασης, κινηματογράφων, χώρων δηλαδή, όπου ο συγχρωτισμός είναι αναπόφευκτος.

Κυβέρνηση, τοπικοί άρχοντες και «ημέτεροι» έπαιξαν άσχημο παιχνίδι στους κατοίκους της ακριτικής Σιντικής.

Σε μία από τις πολλές φορές που το «Μένουμε Σπίτι» με έβγαλε στο μπαλκόνι, έπεσα πάνω σε μία εικόνα, που δεν μου άρεσε καθόλου. Νεαρή γυναίκα έβγαλε βόλτα το τετράποδό της και κάποια στιγμή το ζώο στο απέναντι πεζοδρόμιο άφησε τα περιττώματά του.

Οι Συνεταιριστικές Τράπεζες εμφανίστηκαν πριν από 25 περίπου χρόνια σε όλη την Ελλάδα. Δημιουργήθηκαν κυρίως από ανθρώπους που εμπλέκονται με την παραγωγική διαδικασία του κάθε Νομού.

Τις γιορτές, συνήθως, όλοι λίγο-πολύ υποπίπτουμε σε διατροφικές ατασθαλίες. Λίγη παραπάνω μαγειρίτσα, κανένα κομμάτι τσουρέκι, αρνάκι στο φούρνο καλοψημένο και σαλάτες. Πολλές σαλάτες, διαφορετικές και σε αφθονία, έτσι για να κομπάζουμε ότι φάγαμε και υγιεινά!

Από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής μία φωνή, που έκλαιγε κι έλεγε σπαρακτικά: «Μαμά, τράκαρα κι έσπασα το πόδι μου».