Έτσι τον θυμάμαι τον Αντώνη στη γειτονιά. Να τρεκλίζει σβαρνίζοντας τα στραβοπατημένα παπούτσια του. Να κρατά ένα μπουκάλι μπίρας ή κρασιού στο χέρι του και να βρίζει το σύμπαν, τους πάντες και τα πάντα. Όλοι του έφταιγαν που έφυγε νωρίς ο πατέρας του. Τον έχασε πρόωρα και αυτό δεν θα το ξεπερνούσε ποτέ. Μετά την απώλειά του έπνιγε τον καημό του στο αλκοόλ.

Θλίβομαι κάθε φορά, όταν βλέπω σε περιφερειακούς συνήθως τηλεοπτικούς σταθμούς  αφιερώματα για τις ομορφιές και την ιστορία των τόπων τους. Θλίβομαι, επειδή οι ομορφιές και η ιστορία του Νομού Σερρών δεν προβάλλονται ούτε αναδεικνύονται.

Σαν τα μανιτάρια ξεφυτρώνουν οι νέοι πολιτικοί σχηματισμοί τον τελευταίο καιρό. Ο κάθε «πικραμένος» βουλευτής (ή ό,τι άλλο), που διαφώνησε ή διαγράφηκε από τον αρχηγό του δημιούργησε και ένα καινούριο κόμμα! Πλέον, το σλόγκαν της εποχής είναι : «Διαφώνησε! Μπορείς! Κάνε κι εσύ ένα καινούριο κόμμα!» Θα μου πείτε: «Η πολυφωνία είναι ένδειξη δημοκρατίας και είναι καλό να υπάρχει». Συμφωνώ! Επειδή, όμως,τα νεοϊδρυθέντα κόμματα είναι παραφυάδες άλλων κομμάτων και τα ηγετικά τους στελέχη για χρόνια κινούνταν, ψήφιζαν και ασπάζονταν την ιδεολογία κάποιων συντεταγμένων κομμάτων, κάτι χαλάει τη «σούπα τους».

Μία εικόνα, που κυκλοφόρησε στο περιοδικό «the New Yorker», περιγράφει εύγλωττα τη σημερινή ζωή των ανθρώπων και ιδιαίτερα των νέων.
Η νεαρή γυναίκα καθισμένη μπροστά στον ηλεκτρονικό υπολογιστή, σε ένα ατακτοποίητο δωμάτιο, με φόντο την κουζίνα, με πεταμένα λογής-λογής αντικείμενα στο πάτωμα. Η γυναίκα πίνει το ποτό μπροστά στο κομπιούτερ και μιλά πιθανόν με κάποιον «online».

Εργασίες καθαρισμού στο Φαράγγι του Αγγίτη, τόσο από την πλευρά της Συμβολής όσο κι από εκείνη της Ν.Μπάφρας, πραγματοποίησε ο Δήμος Αμφίπολης, στο πλαίσιο της αισθητικής και λειτουργικής αναβάθμισης της ευρύτερης περιοχής.

Όταν φορέσαμε τις μάσκες πριν από περίπου ένα χρόνο, κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα γινόταν αναπόσπαστο κομμάτι του ενδυματολογικού μας συνόλου. Η μάσκα έκρυψε το χαμόγελό μας, αλλοίωσε την εικόνα μας, όμως, άφησε τα μάτια μας να πετούν σπίθες ελπίδας και να αναμετρώνται με τον κορονοϊό.

Ο κορονοϊός δημιούργησε πολλαπλά και πολυσύνθετα προβλήματα. Όχι μόνο στην υγεία μας, στην ύπαρξή μας, στην αδυναμία μας να το αντιμετωπίσουμε, στην αλλαγή του τρόπου ζωής μας, στο οικονομικό αδιέξοδο, που οδήγησε τους λαούς.

Στις επόμενες γραμμές αναπτύσσω κάποιες σκέψεις, καθώς καιρό τώρα ήθελα να αναφερθώ, και προσωπικά αλλά και σε γενικότερο επίπεδο, σε ορισμένες καταστάσεις που με προβληματίζουν, με δυσαρεστούν, ίσως να με ενοχλούν κιόλας, και τώρα που είμαστε ακόμη στα πρώτα βήματα του νέου έτους θα ήταν σώφρον να τα τακτοποιήσω στο νου μου.